AZOARA LXXXIX.
In n. etc.
Animas malorum, ui coactasque,
bonorum autem leniter
et sponte extrahunt angeli,
praeceptaque diuina citius omnibus aliis descendendo
prophetis afferunt.
Die uero
bimembris sonitu buccinae,
corda fient contemptu plena,
oculique tenebris eorum,
uidelicet qui se uelut prius ad foueas redire
plurimum optabunt.
[1]
Nonne uides,
qualiter Pharaonem
confessum se Deum esse maximum,
indeque semper contradicentem
Moysi,
quem Deus affatus in loco benedicto
iussit eum adire Pharaonem,
ut ipsum pro posse suo
uirtutes gerendo conuerteret,
uiamque rectam patefaceret,
Deus in hoc mundo pessundedit suum
ob stultiloquium, saeculoque futuro fortius supplicium inferens.
Haec quidem diuina
uindicta timentibus Deum est memoranda.
An estis uos illo potentiores,
qui coelos creans et ornans, sursum
extulit,
et terram
extendens ipsam
uobis
animabusque caeteris
stabilem montibus uelut anchoris firmauit,
et aquas ac herbas in ea produxit,
noctemque tenebrosam,
diemque splendidam fecit.
Die quidem grauissima contingente,
quisque suorum recordabitur operum,
et ignis ingrediendus
ab omnibus
contradictoribus,
huiusque mundi dilectoribus,
propalabitur uisuris.
Timens autem stationem coram diuina
praesentia, animamque suam reprimens ab huius mundi uoluptatibus et
amoribus,
paradisum
possidebit.
¶
Quaerentibus aduentum illius horae,
responde,
Illum soli Deo patere,
teque nullos nisi timentes illam castigare :
Qua uisa, optabunt se
non duxisse uitam huius mundi, nisi per unius horae diei seu noctis
spacium.
