AZOARA LXXX.
In n. etc.
[1]
Licet homines de malo saepius quaestionem facient,
quod
ineuitabiliter nemine prohibere potente,
infert Deus
incredulis :
Illam diem cominus
uidens,
a caeteris a
longe perspectam,
qua ad
ipsum ascendent angeli et homines, cuius tantum est spacium, quantum
est L. milia annorum,
[2]
tu
patienter indura.
Illa
quidem die coelum ut fumus euanescet,
tellus ut lana carpetur,
nec amicus amici recordabitur.
¶ Illa quidem die quilibet incredulus, pro se
redimendo filios suos
atque mulieres,
omnesque suos,
totamque terrae substantiam tribueret.
Tunc enim
incredulos, quoniam Deum non adorabant,
pecuniamque multam coaceruando nil boni perpetrabant
(quippe Deus hominem sic composuit,
ut malo uiso pauescat,
bonum adeptum retineat)
graue malum passuros, ignis comprimet :
Orantibus
iugiter exceptis,
et
dantibus rem scitam
quaerentibus, atque pauperibus,
dieique futurae euentum ueraciter
asserentibus,
uindictamque diuinam
ineuitabilem
timentibus,
et castis in omnes,
praeter in mulieres proprias, suaeque manui subditas,
unde nullus reatus sequitur.
[3]
A praedictis alia petens, uelut malus damnandus est.
Depositi custos fidelis,
testisque constans,
uir immutabilis, ac iugiter orans
paradisum, et honorem sufficientem
habebunt.
Cum te
dextrorsum et sinistrorsum ambiant increduli,
cur suum errorem non relinquent ?
Quomodo sperant Deum
daturum sibi paradisum ?
Per orientis et occidentis dominum,
nos eorum loco meliores ponere poterimus. Ipsi uero
in me nullam uindictam exercere poterunt.
¶
Illos nunc hoc, nunc illud dicere, et ludum atque derisionem
exercere permitte.
Die
namque, qua saepius illis dicta reperient, per me suis e foueis
confestim resuscitandi, uelut ad concilium proficiscentes,
uisibus subiectis,
minimeque perspicacibus dedecus fidei saepius illis praenunciatae,
malumque patientur.