AZOARA LXXIII.
In n. etc.
Ad te uenientes increduli dicent, se testimonium perhibere, quoniam tu es
Dei nuncius. Deus autem agnoscens quis sit suus nuncius, illos esse
mendaces perhibet :
qui sacramento facto propter sui saluationem, uiam Dei derelinquunt male
gerendo,
cum ex
credentibus fiant increduli. Nos autem eorum corda, licet ipsi
nesciant, sigillauimus.
Eorum tamen corpora uisa, quasi stipites perpulchri
parietibus infixi, suique sermones auditi summe placent tibi. Ab
illis tamen, uelut ab hostibus atque mendacibus, quos et ipse Deus
destruet, tibi cauendum est.
Ad prophetam enim aduocati, ut ex Dei parte ueniam
consequantur, inuoluendo sua capita diuertunt, et insurgunt.
Unum igitur et idem
prouenit, siue condones siue non. Deus enim nunquam illis ueniam
faciet.
[1]
Persuadentes ne
prophetae fautoribus sumptus indulgeantur, ut sic suis sumptis
penitus sint inopes atque mendici,
a sublimibus atque diuitibus pressi diruantur et
eiiciantur.
Dei autem, omnes coelorum atque
terrae diuitias possidentis, nec non et prophetae atque bonorum, est
omnis sublimitas atque uictoria, licet hoc ignorent increduli.
Viri boni, non uos
detineat quippiam uestrum negotium in pecuniis seu filiis, ab
inuocatione diuina. Haec enim agens perdetur.
[2]
Ante mortis aduentum de bonis datis
uobis, benefacite, ne tunc necessitate cogente dicatis : O Deus,
uitam meam ad terminum propinquum protrahe.
¶ Eleemosynas enim faciam, et bonus efficiar.
[3]
Deus autem omnium actus
dinoscens, neminem ultra terminum suum aduenientem protrahit.
