AZOARA XIIII.
Deo coeli terraeque
creatori, qui lucem tenebrasque posuit, grates reddens, ipsum
inuoca :
qui tui
cunctorumque plasmator, uobis terminum et placitum ab eo praescitum
imposuit : quod uos ambigentes, nunc sic esse, nunc non esse
dicitis.
Sed ipse coelo
terraque manens, omnia nostra benefacta, tam arcana quam manifesta,
dinoscit.
[1]
Increduli uero, alium Christi Deo
consimilem et aequalem ponunt.
Tu quidem nequaquam ad
eos cum Dei miraculis manifestis uenies : quoniam ea uelut odiosa
atque contraria reiiciunt,
et ueritati ad eos uenienti contradixerunt. Nunc
autem ad eos scientia rei, quam irridebant, ueniet.
[2]
Nonne uidere queunt, quot
gentes nostra tempora praecedentes, quibus prae caeteris diuitiarum
et uitae quantitatem dedimus, et aquas de coelo uenire, riuosque
subtus currere fecimus : ob suas postea culpas confudimus, et nouas
generationes hominum formauimus ?
Illi tamen hunc librum manifestum, magicum esse
confirmarent, si eum in quarta positum manu tetigissent,
[3]
dicentes, illi credendum esse, si
uel super angelos, uel cum illis uenientem, poneretur.
Quod nos minime curamus.
Si enim angelum
mitteremus, ei formam humanam atque uestem tribueremus.
¶
Iis qui nuncios te praecedentes deriserunt, secundum irrisionis
modum atque mensuram poena praeparatur.
Terras perscrutando perquirite, quis finis
contradicentium fuerit.
Tu uero quem coeli terraeque dominatorem
[45]
esse firmas ? Inquit, Deum : qui piissimus die ueracissimo, quo
contradicentes omnes, licet : nesciant, suas ammittent animas, omnes
coadunabit :
cuius omnia
scientis et audientis, sunt uniuersa, mobilia scilicet, motuue
carentia. Nocte dieque
neminem nisi Deum coeli terraeque factorem, qui cunctos nisi
semetipsum cibat, uobis in negotiis uestris adiutorem uocate.
Praeceptum est quidem, ut primus in Deum credat, ne connumeretur
incredulis :
qui nisi
fecero, me malum grauissimum die magna passurum pertimesco.
Illa die, inde recedenti
Deus pius ueniam, quod est immensum, largietur :
cuius ictum et illationem poenae
nemo reuelabit, beneficiumque nemo nisi ipso doctore praenoscet.
Ipse enim est
omnipotens, imperatorque sapiens, uim atque uirtutem super gentem
suam obtinens.
[4]
Qui cuius testimonio nil
maius est, inter me et uos testis assidet : qui mihi hunc Alchoran,
ad uestri correctionem atque castigationem, misit. Sed uos alios cum
ipso Deo esse testamini.
[5]
Ego uero non alium nisi
ipsum unum, praeter quem non est alius, cum ab hoc quod uos dicitis,
ego penitus sim liberatus.
¶
Non minus quam prolis suae detrimentum, atque perditio animarum
incredulorum innotescit his, quibus librum dedimus.
[6]
Quid enim peius est,
quam Deo mendacium imponere, suisque uirtutibus contradicere ?
His profecto nunquam
suum beneficium Deus afferret, eisque die congregationis
onium
omnium
dicet : Ubi sunt uestri participes, quos uobis
auxiliaturos credebatis ?
Tunc tandem se errasse cognoscentes, inquient : O
Deus, nos fuimus increduli.
Considera qualiter errando, mihique mendacium
imponendo, suis animabus nocuerunt, eisque parentium oculis
repagulum, auribusque plumbum immisimus.
Qui licet omnes uirtutes, omniaque Dei miracula
uiderent, nunquam nisi tecum disceptatione facta credent : cum
dicant haec nequaquam fieri, nisi per primas incantationes.
Eos tamen, minime
credentes ei, de ipso malum auditum turbat atque molestat. Nec ipsi
alii quam suis animabus officiunt.
Isti quidem in igne ponentur, suo corde prius
retenta propalabunt, tandem dicendo : Si liceret nobis regredi, Dei
praeceptis pareremus, nosmetipsos efficiendo bonos.
Sed si daretur reditus, ut prius,
mendaces effecti,
[7]
nullam nisi suam uiam
rectam esse, et se minime resurgere dicerent.
¶
Si quaereres ab illis, quando stabunt ante Deum, hocne uerum sit an
non ? ita esse, per Deum affirmarent. Sed Deus eis dicet : Gustate
malum, ob errorem uestrum et incredulitatem.
Qui congregationi ante Deum usque
ad horam subitam contradicunt, perdendis associati, se nimium ob
incredulitatem errasse confitentur : quando sua peccata nimium eos
aggrauant atque premunt.
[8]
Mundus autem iste nil nisi ludus est atque
ridiculum, quem tamen insipientes plus assequuntur. Alius uero
melior est, curia timentibus Deum.
Scio te molestari atque pigere, quod ipsi tibi
contradicunt. Sed ipsi cum sint increduli, Dei prius praeceptis
resistunt.
Aliis quidem
legatis priusquam tibi contradicendo resistebant, sicque
obstinaciter eis flagitium atque malum intulerunt, usquequo diuinum
illis subuenit auxilium. Dei tamen uerbum nequaquam suo uerbo
immutare queunt, prophetarum fine cognito.
Si tibi molestum sit atque graue,
quod tibi minime credunt : si tibi sit possibile, totam terram
perscrutare, aut coelos per scalas ascende, ut cum uirtutibus atque
miraculis aduenias. Nonne si Deo placet, omnes sub eadem lege uiaque
recta colligeret ? Tu igitur brutis assimilari desiste.
