AZOARA LXIX.
In n. etc.
Uniuersa coelorum et terrae Deum adorant, incompraehensibilem et sapientem,
[1]
qui die iudicii
incredulos hominum libri, e domibus suis contra suam opinionem
eduxit. Extimabant etenim se protegendos a Deo, per castra sua
munitissima. Deus autem improuisus aduenit, qui tantum eorum
cordibus pauorem intulit, quod domus suas bonis hominibus
deserebant. Hoc itaque uidentes, memores estote.
Illi uero hoc a Deo dedecus atque
malum, nisi propter fugam illis perscriptam acciperent, saeculoque
futuro perpetuum ignem,
quoniam suum prophetam impugnabant.
Quascunque suas arbores secueritis,
uel suis radicibus firmiter inhaerere permiseritis, diuino mandato
perficitur, ut sic incredulis dedecus et damnum inferatur.
Deus quidem super quos
uult, suum prophetam exaltans, cum ille sit omnipotens, illi partem
praedae uestrae de bestiis et exuuiis statuit,
praecepitque quod opes uillarum Dei
sint atque prophetae, et propinquorum atque orphanorum, et pauperum
ac peregrinantium.
[2]
Quicquid igitur propheta uobis iniunxerit,
facite : ab illo prohibita dimittite, timendo Deum, in fine grauem.
Pauperes in Dei nomine
peregrinantes, et e domibus suis atque pecuniis exeuntes, ac Deo
suoque prophetae subuenientes, ueraces existunt.
Quorum primi credentes, diligentes
ad se uenientes alios sibi praeferunt, bonaque sua diuinitus sibi
commissa caeteris tribuendo sibi subtrahunt, licet eos fames atque
necessitas premant.
Horum autem successores Deum taliter exorant : O
Deus, nobis nostrisque praedecessoribus bonis ueniam tribue, omnem
maliciam contra bonos homines a cordibus nostris remoue : quoniam tu
es optimus largitor ueniae.
¶
Nonne uides, qualiter mali suos socios librorum incredulos
alloquuntur ? Dicentes : Nemini super uos fidem adhibebimus, quin
uobiscum eiectis a domibus uestris exeamus, et de uestris
expugnatoribus uindictam accipiamus. Deo uero teste mentiuntur.
Quia si fuerint eiecti,
minime cum illis exibunt,
[170]
nec illos unquam
uindicabunt. Licet enim nonnunquam uindicare parauerint, ante
uictoriam adeptam fugam properabunt.
Vos enim nunquam aggredi uel expugnare praesument,
nisi ex castellis munitis, uel post muros. Illis tamen inest sua
semotim uerbotenus audacia, dicentibus se simul omnes uni parti
fauere, cum eorum uelut insciorum corda penitus disgregata sint.
Unde graue malum
subibunt, uelut et sui iam praedecessores ob suam incredulitatem.
Velut diabolus, qui
cuidam homini Deo displicita facere persuasit, et eum postea liquit,
dicens, Se Deum mundi timere :
unde merces uirtusque contigit secundum commune
meritum talium, ignis perpetuus.
Viri boni, timete Deum, et uideat omnis, quid propter
crastinum diem permittit.
Nullatenus obliuiscamini Deum, omnes actus uestros
dinoscentem. Ipse namque tunc uere damnandos uos traderet obliuioni.
Homines quidem igni
deputati, minime coaequantur hominibus paradisi. Illi namque his
meliores existunt.
[3]
Si super montem quemlibet hunc Alchoran poneremus, pro diuino timore
funditus dissolueretur.
Hunc sermonem proferimus, ut sic homines
memores efficiantur.
¶ Ille
uerus Deus est, praeter quem non est Deus alius,
aeque res occultas ut manifestas
agnoscens,
[4]
pius,
*
condonator, rex, iudex benedictus atque saluator, omnipotens,
altissimus, maximus participibus illi mendaciter adscriptis carens,
omnium creator, res
faciens, et corpora formans. Cuius nomina formosissima sunt, cui
cuncta coelorum et terrae subiiciuntur, cum ille sit sapiens et
incompraehensibilis.