AZOARA LXVIII.
In n. etc.
Sermonem coram te conquerentis de marito suo, et de
Deo uisore cunctorum et auditore, tuumque Deus audiens, inquit :
[1]
Suae coniuges minime sunt
suae matres. Solae namque parturientes eos : unde uerbum maritus
illius horridum et mendax protulit.
Deus autem pius est, ueniaeque
dator.
Omnis quidem
huiusmodi uerbum proferens, uel aliquem redimat, uel captiuum suum
liberum faciat, antequam tangat eam. Sic enim praecipit Deus, omnes
nostros actus dinoscens.
[2]
¶
Impotens autem huius rei, duos integre continueque menses ante
concubitum eius ieiunet. Vel huius item impotens rei, quadraginta
pauperes pascat. Hos quidem fines Deus statuit, ut in se, suoque
prophetae credentes agnoscat :
Quorum omnis neglector et incredulus, graue malum
patietur.
[3]
Omnes quidem Deo suoque prophetae repugnantes, Deus ipse,
sicut et antecessores suos, destruet.
Cuius uirtutibus iam manifeste positis omnis
contradicens, malum et dedecus
die publicae resurrectionis, qua Deus
omnium suorum factorum dinumerator, quorum obliti sunt illi, uelut
testis euidenter pandet,
quippe omnium coelestium et terrestrium cognitor,
sortientur. Nusquam est trium conuentus, quin ipse quartus adsit :
Nunquam quinque, quin ipse sextus : Tandem omnibus, siue pluribus,
seu paucioribus, ille semper praesens adest.
[4]
Unde ipse cunctorum
cognitor, cunctis omnes suos actus die futura reuelabit.
Nonne uident illos, quibus super
praecepta nostra conuentum interdiximus, a nobis prohibita
perpetrare, uerbumque peccati proferre, prophetaeque nullatenus
credere ? Unde uenientes ad ipsum dicunt : Deum illa praecepta
nequaquam misisse, arbitrantes Deum nequaquam uindictam sumpturum de
dictis suis, quae sibi damnationis uiaeque malae causa sunt.
Vos uero uiri boni,
nolite loquendo malum seu culpam incurrere, nec prophetae
contradicere, sed Deum, ad quem fiet uester reditus, timendo, uerbum
iustum et honestum proferte.
[5]
Illorum autem diabolorum omne uerbum ad id nititur,
ut dedecus atque malum bonis inferatur hominibus : Quod illis est
impossibile, nisi Deo uolente, cui se cuncti boni commendant.
¶
Vos uiri boni, locum postulantibus praebete. Deus enim uobis locum
tribuet. Quaerentes sublimationem a uobis, locum excelsum accipiant.
Sic enim Deus omnes uestros actus agnoscens, uestri bonis
[169]
atque sublimibus gradum sublimem permittet.
Cum prophetam
conueneritis, beneficia perpetranda promittite. Quae si minime
facere poteritis, Deus pius ueniam dabit.
[6]
An de beneficiis praecedentibus
molestamini ? Si beneficiis possibilibus ueniam nequaquam adsequi
poteritis,
[7]
oratores et
[8]
decimatores estote, sequendo Deum omnium
operum cognitorem atque prophetam.
Nonne uident Deum illis iratum esse, qui se cunctis
hominibus commendando, scienterque mendacium proferendo, nec uobis
nec illis consentiunt ?
[9]
Qui licet ob sui saluationem iura iuranda faciant, a
Dei uia disgrediuntur. Unde malum et dedecus suscepturi
sunt,
ignemque perpetuum
passuri, neque sua pecunia, neque prole, nec etiam ipso Deo
subueniente.
A Deo
quidem suscitati, sicut nunc uobis iura iuranda facient, extimaturi
hoc illis prodesse : Sed minime. Mendaces enim comparebunt.
Ipsique socii daemonis,
qui praesidens illis eos obliuisci Deum fecerat, perdentur.
Praue loquentes, atque
resistentes Deo, suoque prophetae,
quos scriptum diuinum semper superaturos asserit,
cum Deus sit omnipotens,
uelut omnium miserrimi pedibus substernentur et
conculcabuntur.
¶
Nemo quidem credens in Deum, dieique futurae, reperiri potest, qui
Deo suisque prophetis resistentes, licet parentes seu fratres
filiiue seu familiares sint, diligat.
[10]
Talibus enim Deus ipse
suffragans, eorum cordibus fidem atque constantiam inscripsit,
daturus illis ueniam placidam, et paradisum, mansionem perpetuam.
[11]
Illi sunt namque gens Dei, semper antecedens.