AZOARA XLIII.
In n. etc.
Tu propheta
Deum omnia noscentem, tuaque facta perspicientem, timens, nequaquam
malos et incredulos sequere,
te prorsus illi commendans, cuius protectio sufficit.
[1]
Nemini quidem
duo corda tribuit, nec matres in uxores, quae causa sunt uobis
balnei, ducere permisit, nec filios uestros : quod et uos etiam
confirmatis. Deus ipse uerum omne dinoscens, uiamque rectam pandens,
[2]
illac aduocari noluit,
sed parentes suos, quod est optimum, uel fratres, earumue censores.
De factis iniustis nullatenus, nisi sponte crebroque factis,
molesteris.
Deus enim
condonabit, prohibens omnibus bonis, ne matres suas in uxores
ducant. Unius etiam legis quidam plus caeteris promerentur, uelut
benefacientes, firmeque credentes. Hoc enim per Dei librum firmatum
est.
Te quidem, sicut et
caeteros prophetas, Noë inde et Abraham, ac Moysen,
[3]
Christumque
Mariae filium, pacto dilectionis operisque boni perstrinximus,
qui suum a ueridicis
uerum perscrutabimur, et incredulos malo grauissimo torquebimus.
[4]
Omnes itaque credentes,
Deum inuocent, illi grates in omnibus referentes. Quando Deus actus
uestros perspiciens, et credentes tentans, exercitus a uobis non
uisos, post uentos immissos
undique super uos uenire fecit, oculi uestri
stupuerunt, cordaque fere faucibus adhaeserunt :
Unde uos de Deo dubitantes,
uictoriae malae succubuistis.
¶
Increduli quidem, et cordis infirmi, dicentes Deum atque prophetam
falsum fecisse pollicitum,
[5]
gentem Iethrib examinabant, inquientes : Mora quidem
uobis est impossibilis : sed potius reditum properate, mittentes ad
prophetam nuncium, uos excusantes, et dicentes : domos uestras esse
desertas. Non erant autem destructae, sed sic fugae consulebant.
Licet enim undique illis
domo repertis superuenissent exercitus, non nisi paucos rebelles,
plures autem fugientes reperirent.
Ab illis quidem prius pollicitis, se nec uincendos,
nec fugandos, Deus promissum exquiret.
[6]
Sed quid prodest eorum a caede morteue fuga, cum
eorum uita breuissima sit ?
Quis eos a Deo, nocere uel obesse uolente, qui solus
est tutor et uindex, proteget ?
Ipse quidem scit uestri sociorumque, se per alios
defendentium, et dicentium, ut uos paucis pugnae dimissis ad illos
eatis, iniurias et contumelias.
Illi quidem rumore metus accidente, uos circumquaque
uelut mortis certus, atque caecus conspiciunt : metu discedente uos
oculis acutis respiciunt, et auarissimi manent. Deus autem eorum
facta delet, multumque leuiter.
Si illis cogitantibus exercitus non discessuros, illi
superuenissent, paucos rebelles inuenirent. Eorum namque pars
plurima sibi timens, exercitus
[132]
aliis
incumbere uillis optaret.
¶ Prophetam tamen ducem, et persecutorem bonum, in Deo sperantem,
eumque multum inuocantem, dieique futurae credentem habebant.
[7]
Boni quidem illis
exercitibus uisis, Deum suo prophetae uerbum misisse, sibique
terminum illum proposuisse firmabant : sicque fides eorum et meritum
creuerunt.
Credentium
illud Dei uerbum quidam morti subcubuerunt, quidam superstites nihil
inde mutauerunt.
Deus
autem credentes ob fidem suam optime remunerat, incredulos damnat,
uel forsan sua pietate subueniente ueniam tribuit.
Reducentur quidem increduli irati,
uelut nil boni lucrati, Ad Deum ipsum, qui fortis et potens bonos a
lite protexit :
Illis
rebelles, a suis sublimatibus deposuit, et eorum cordibus impressit.
Unde eorum quidam mortem, quidam captiuitatem passi sunt :
uosque suarum terrarum
et caeterorum etiam hominum, nondum a uobis uisorum, suarumque
pecuniarum haeredes Deus omnipotens constituit.
[8]
Tu propheta tuas sic mulieres
alloquere : Si uitam et ornatum huius mundi malueritis, uelle
uestrum uobis dabo, formoseque dimittam.
Si Deum autem, atque prophetam,
aliamque uitam plus dilexeritis, uobis, uelut et omnibus bonis, Deus
ueniam mercedemque maximam tribuet, beneficium duplicando,
gaudiumque plenum praebendo.
Omnis quidem a prophetae mulieribus quid nefandum uel
non gerendum postulans, malum suum a Deo duplicatum inueniet.
[9]
¶ Omni quoque mulieri prophetae, Deum et ipsum
sequendo benefacienti, meritum suum duplicabitur.
Vos prophetae mulieres si
timueritis, caeteris nequaquam similes, nolite uerba blanda seu
lasciua proferre, sed honesta et cognita. Homines etenim cordis
infirmi, tunc a uobis aliquid non agendum sperarent. In domibus
uestris manete, non euntes modo priorum : et orationes ac
eleemosynas gerendo, Deum atque prophetam imitemini,
et Dei sapientiam suaque praecepta
lecta super uos nominate.
Deus enim a uobis, quoniam prophetae domum
inhabitatis, omne malum auferre proponens, uos lotas et benedictas
esse desiderat,
cum sit
mitis atque sapiens.
[10]
Viri, seu foeminae, se Deo penitus uouentes, et
credentes, ac orantes, et ueraces, et indurantes, ac flentes,
genuaque Deo flectentes, et eleemosynas ac ieiunia peragentes,
castitateque perseuerantes, et Deum iugiter inuocantes, a Deo ueniam
et gaudium plenum assequentur.
Non decet uirum, seu mulierem benefacientem, non
adhaerere iudicio dato, foederiue praecepto a Deo seu propheta.
Tu uero uirum a Deo
ditatum affatus, dicendo, Tene mulierem, timeque Deum, quidnam a
solo Deo notum, plus homines quam deum, timens, timuisti, licet Deum
plus timere deberes. Post moram igitur sui mariti pro uelle suo cum
illa, tibi permisimus illam ducere sponsam. Licet enim etiam bonis
omnibus, post discessum suum a maritis, quas libet Deo iubente
ducere.
[11]
Non erat igitur
prophetae curandum tum Dei mandatum, tum praedecessorum morem
diuinitus statutum exequi.
[12]
Deusque solus est sufficiens dinumerator, sua mandata
ferentium, et se solum timentium.
Machometus nequaquam pater alicuius, uestrique tantum
Dei, scientis omnia, legatus, postremum omnium sigillum et cumulus
accessit.
[13]
¶
Viri boni, Deum iugiter,
mane uespereque ipsum adorantes,
inuocate :
qui uobis beneficus atque
propicius, sicut et angeli sui, uos e tenebris ad lucem reducit :
gaudiique pleni dator,
die congregationis uerbum salubre profert.
Tu propheta, missus a nobis testis
et nuncius, ac gentis corrector,
eiusque prolocutor coram Deo, luxque manifesta bonis,
nunciaturus se gaudium
plenum habituros.
Malos
et incredulos non sequere, sed potius
[133]
illos
linquendo, te Deo prorsus, quia salutem sufficienter praestat,
commenda.
[14]
Viri boni, si
mulieres desponsatas intactas dimiseritis, illis munera faciendo,
formose dimittite. Et ipsis deinceps de mora determinata non est
curandum.
[15]
Tibi quidem, o
propheta, mulieres omnes, quibus donando dederis, et omnes tuae
manui per emptionem suppositas, et amitae tuae materteraeque filias,
omnes item bonas mulieres, tibi uolenti gratis subcumbere cupientes,
hocque tibi soli permittitur, licitas constituimus. Iam notum esse
censeo, quid tibi et caeteris bonis de mulieribus uestris, atque de
suppositis manibus uestris agendum sit.
¶
Has a te semoue, illas adiunge, pro uelle tuo : nec prius abiectis,
si dilexeris eas, molesteris. Illae namque tuo uoto parere debent.
Deus autem sublimis et sapiens, uestrorum secreta cordium agnoscit.
Post illas tamen non est
tibi licitum, alias, licet placidiores et habiliores, pro tuis mutuo
sumere, nec aliquam etiam illarum uice sumere, nisi tantum tuae
manui subditas. Deus enim omnipotens, omnia penetrat.
[16]
[17]
Nullus prophetae domum comestum
ingrediatur, nisi uocatus. Tunc autem accedans, pransus statim
exeat, nec aliquod ibi ridiculum seu ludum agat. Hoc enim est
prophetae nociuum et taediosum, qui uos uerecundatur. Sed Deus
quidem uerum absque uerecundia promit. Quaerens autem quodlibet,
extra portam maneat. Hoc enim est optimum. Neminem quidem oportet
uel prophetam in aliquo laedere, uel uxorem eius nunquam post eum
habere : cum hoc Deo molestum sit, atque graue :
[18]
qui perfecte perspicit, si quid
clam seu palam fecerit quis.
[19]
Nemo tamen zelotypia torqueatur, ob patres, uel
fratres, seu filios, uel nepotes, aut mulieres ingredientes, seu
subditos. Deum timete, testem omnium.
Cumque Deus et angeli propter prophetam exorent, uos
quoque Deum precemini pro ipso, ut ipsum saluet et protegat.
[20]
Male loquentes de Deo
atque propheta, in hoc saeculoque futuro a Deo repellendi, graue
malum patientur.
Malum
quoque dicentes de bonis uiris, seu foeminis mentiendo, mendacii
grauisque peccati supplicio punientur.
[21]
Tu quidem propheta generaliter iniunge tuae,
cunctorumque bonorum mulieribus et filiabus, ut suas facies quantum
licet tegant, ne quales sint uideantur : uel malum de illis uerbum
proferatur, cuius ueniae Deus largitor est.
Nisi se conuerterint inconstantes,
cordisque pusillanimis de Midena,
[22]
malum maximum a me suscipient.
Vestri propinqui non
nisi parum mansuri, ubique repulsi, et quouis reperti
perimantur.
¶ More priorum adhuc inuariabili
[23]
de Deo dubitantes, et quaerentes aduentum illius
horae, sciant Deum solum hoc dinoscere, et fortassis illico ueniet.
Illos autem Deus
repudians, igne
perpetuo
damnabit, omnis tutoris et uindicis expertes.
Die quidem, qua suas in igne facies
uoluent, optabunt se in Deum sequendo prophetam credidisse, et
conquerendo dicent :
O
Deus, nostris magnatibus atque potentibus, causa uidelicet erroris
nostri, quos nos secuti fuimus,
malum imputa, longiusque repelle.
Viri boni, non imitemini male
loquentes de Moyse, qui per Deum a prauiloquio liberatus, honestus
et bonorum exemplum apparuit.
¶
Deus facta uestra diriget, peccataque dimittet : quem, atque
prophetam quilibet sequendo, magnum quid adipiscitur.
Conditionem uestram fidelem, super
coelos et terram ac montes firmatam, homo suis adsumpsit humeris :
quam postea derelinquens, malus et inscius est effectus.
Incredulis quidem uiris seu
foeminis, suisque participibus, Deus flagitium inferet : Bonis autem
omnibus, ueniam et gaudium tribuet. Est namque piissimus, ueniaeque
dator.
[134]
