AZOARA XXXVII.
In n. etc.
Haec sunt secreta Alchorani huius, libri clari,
[1]
uiam rectam docentis,
et spem bonam pollicentis orantibus, et decimantibus
recte dieique futurae credentibus.
Incredulis autem, alio saeculo perdendis,
malumque grauissimum passuris,
suos actus pulchros
apparere fecimus. Ipsi quidem caeci sunt.
Tibi quidem hunc Alchoran ego Deus
sapiens, et optime cuncta disponens, tradidi.
Moyses allocutus suam mulierem de
foco uiso, unde pollicitus est se laturum illi partem ad
calefaciendum se,
seu quem rumorem commodum
adueniens illuc hoc a me uerbum audiuit :
[2]
Ego Deus mitis, mundi dominus, in nullis sollicitus,
in ignem tibi proficuum, et etiam
† cuicunque poscenti
[3]
statuo, qui sum incompraehensibilis
et sapientissimus,
teque tuum proiicere baculum praecipio. Illum itaque proiectum Moyses
uidens, et quasi quid erroneum uel daemoniacum moueri, statione
relicta timens retrocessit. Quem Deus consolans inquit : O Moyses,
nullus apud me quisquam expauescat legatus, nisi tantum malefactor.
Gerentem uice mali
bonum, ego ueniam faciens pie suscipio.
Tua manus in sinu tuo posita, candidissima redibit.
Illo deinceps ad Pharaonem gentemque suam malam profecto, nouem cum
uirtutibus,
illi
praesumptuosi negabant eas,
licet ueras agnitas, incantationibus annumerando.
Quis eorum malorum finis
erat, percipito.
Dauid item et Salomoni sapientiam simul et abundantiam, unde nobis grates
soluerunt, prae caeteris bonis dedimus.
Salomon quidem Dauid sui patris haeres constitutus,
inquit :
[4]
Ego quidem garritus
[120]
auium noticiam
didici, et prae caeteris Deo dante pluribus bonis abundo.
Deinceps ille suis cum exercitibus
tum daemonum tum hominum, tum auium ipsum glorificantium, ad locum
formicarum usque peruenti.
Quarum una persuadente caeteris suarum cauearum
ingressum, ne a Salomone suisque nesciis conculcarentur,
Salomon subrisit dicens : Tu Deus
immensa tua pietate mihi uim et effectum tribue, ut de hoc commodo
caeterisque bonis mihi patrique meo collatis, te digne glorificem,
opusque gratum peragam, uirisque bonis aequalis existam.
Auibus deinceps aspectis, uppupaque
non reperta, qua lateret, quaesiuit.
¶
Ipsi quidem malum uel mortem immittam, nisi mihi aliquos rumores
retulerit.
Eo itaque
paulisper immorato, illa ueniens inquit :
Ego de Saba quidem tibi rumorem
ueracem afferens, rem amplector tibi minime cognitam.
Est ibi namque
mulier omnibus imperans, omnibus abundans, alta maiestatis sede
quiescens,
[5]
cui gentique
suae solem adorantibus Dei loco, diabolus cultum suum pulchrum
† reputans,
[6]
eos aberrare coëgit.
Non adorabant enim Deum cognitorem omnium occultorum,
coelestium atque terrestrium, et uocum ac cogitationum,
throni dominum, praeter quem non
est alius deus.
Respondit Salomon : Ad tui dicti probationem,
hanc meam chartam illis
affer, et reuertere, ut quid acturi sint, nobis innotescat.
Illam itaque
uisam magnatibus aduocatis regina perlegit,
in ea uidens nomen Salomonis.
¶
Illi igitur magnates consulenti, quid sibi uideretur inde gerendum
esse, cum nil nisi consilio suo faceret,
responderunt illi : Nos quidem
fortes et audaces atque potentes, tuo semper praecepto parebimus.
Tuum itaque uelle compleatur.
Quibus illa respondit : Cum illi quidem potentissimi
uillam quamlibet ingressi funditus eam proruant, suosque potentes
deprimant,
illis
tributum mittam per nuncios aliquos, ut per eos ipsorum uelle
percipiam.
Eos deinde
profectos Salomon uidens, quaesiuit : An mihi pecunia uestra, unde
plurimum gaudetis, proficere studetis ? Nonne mihi Deus maiorem et
meliorem commisit ?
Eam
potius referte. Ego quidem cum exercitibus intolerabilibus uobis
superueniam, uosque dedecoratos eiiciam.
Illis itaque discedentibus,
Salomoneque suum populum sciscitante, an eorum quis reginam in sede
suae maiestatis prius adduceret, quam ipsa cum suis credens
accederet ?
pollicitus
est, diabolorum quidem arte magica praecellens et efficax, se
ducturum eam sic coram absque laesione, priusquam a loco suo
discederet. Huius namque rei potens extitit.
¶
Vir autem quidam librorum peritia perfectus, pollicitus est se
facturum illud prius etiam, quam ad se suos oculos diuergeret. His
perceptis Salomon inquit, His suis muneribus mihi collatis Deus me
pertemptat, an illi digne gratias et gloriam inde referam. Omnibus
autem hoc facientibus, suae prodest animae : non agentem, Deus
omnium dator parum curat.
Sede quidem sua iussu Salomonis in aliam redacta
formam, ut sic perciperetur, an sui memor, an immemor esset illa,
aduectam quaerebant, an
sua sedes talis esset ?
Quam talem ex opinione sua perhibebat illa, et ab
eius cultu quem adorabat Dei loco discessit. Fuit enim incredula.
Quae pauimentum ingredi
iussa, putans hoc esse aquam, pannis erectis crura detexit, ut
transuadaret. Salomoni uero innuenti, hoc uitreum esse, illa
respondit : Quis mihi nocumentum uel impedimentum intulit, iam
credenti cum Salomone in Deum totius mundi regem ?
[7]
¶ Schale missus genti Themut, ut ei Deum adorare persuaderet, cum
illius disgregate altera pars alteri controuersaretur,
quaesiuit, cur potius ad
[121]
bonum quam malum illa mala properaret ? Si
ueniam a Deo postularet, adipisceretur.
Responderunt : Tune tuique fautores estis nobis
augurium ? Quibus ille : Apud Deum tantum est auguriorum effectus
atque peritia : quod uos nescitis.
[8]
In Medina manebant nouem cohortes terrarum
uastatores, boni uero nullius authores.
¶
Illi quidem per Deum asserebant, se peremturos eum mulieremque suam
noctu, dicturosque petentibus, se nullatetenus eorum interfectores
nouisse, hocque probaturos.
Illis autem dolosis et proditoribus nos callidiores,
ingenium ab illis improuisum obiecimus.
Ob suas namque malicias eos destruximus,
suasque domos euacuauimus :
credentes autem atque
timentes saluauimus. Ex hoc autem sapientes mirari queunt.
[9]
Loth autem suam gentem
increpanti,
quoniam
uiris abutentes, suis neglectis foeminis, insaniebant,
respondebat : Ille, gensque sua tota balneis utentes
eiiciantur.
Nos autem
eum, omnesque suos fautores, praeter foeminam suam annosam atque
decrepitam, liberantes,
residuos per pluuiam castigatis incredulis pessimam
secuimus.
¶
Gratia diuina salusque super Dei gentem electam, incredulae
praecellentem.
[10]
Quis
aquas ad speciosarum arborum ortum e coelis demisit, omniaque
creauit, nisi Deus ? Hi uero nil creare potentes, a recto
digrediuntur.
Quis item
terram stabilitate fundauit, et in ea montes et aquas ac maria
distinxit ? uentis obedientibus imperat ?
indigentibus inuocando respondet,
et malum aufert ? caeterosque caeterorum uicarios efficit ?
in umbra noctis terra
marique ducatum praebet, praeter Deum ?
Item ipse quidem primus creator omnium, omnia secundo
uiuificabit : uictum e coelo terraque tribuit. Vestri tamen plures
immemores et negligentes sunt omnium harum Dei uirtutum,
collatorumque beneficiorum. Ipsi quidem omnium altissimo molestum
est, quod illi participem ponunt, praeter quem non est alius Deus :
nec ipsi suum dictum demonstrare queunt.
Praeter ipsum autem nemo scit coeli
terraeque secreta, nec horae publicae resurrectionis :
Unde plures † ambiguiter
ratiocinantur ut caeci.
[11]
[12]
Dicunt enim : Nos patresque nostri in terram et ossa
redacti, quomodo resuscitabimur ?
Hoc tamen antiquorum dictum mirabile, nobis
nostrisque patribus saepius est relatum.
¶
Tu uero caeteris persuade, ut per terras eant fines malorum
perscrutatum,
nil curans
de illis, nec inde sollicitus,
quod quaerunt : Quando continget hora illa, si
ueritatis es conscius ?
Quibus tu respondeas : Forsan cito.
Deus est autem in suam gentem
beneficus, licet pluribus ingratis,
qui suorum secreta cordium dinoscit.
Liber enim euidens et clarus,
nullum occultum praetermittit.
[13]
Hic Alchoran filiis Israël maximam partem eorum, in
quibus dissident, patefacit,
uiam rectam et ueniam bene credentibus ostendens.
Deus autem omnia
noscens, suo iudicio cunctorum controuersias discutiet.
¶
Tu super uerum euidens confirmatus, Deique tutelae subiectus,
[14]
nec mortuos seu surdos,
quoniam in errorem diuertunt Dei praeceptum audite,
nec caecis uiam rectam ad erroris
sui repulsam aperire,
nullos tandem nisi bonos, praeceptisque nostris
parentes corrigere perfecte poteris.
Quando nostrum mandatum illis accidet, et incumbet
illis, quoniam infirmi sunt, bestiam e terra colloquentem producemus
die,
[15]
qua partes quarumque gentium nobis contradicentes coadunabimus,
dimouentes eas incarcerabimus.
Quibus aduenientibus dicemus : Vos nescientes et
obdurati nostris praeceptis contradixistis : uos quid sciuistis ?
Ob suum malefactum
elingues, mutique fient.
Nonne uident, nos noctem quieti somnoque, diemque
luci deputasse ? Hoc
[122]
quidem sapientibus est mirandum.
Die sonitus
buccinae uniuersa coeli terraeque turbata, nisi quem Deus uoluerit,
cito uenient,
[16]
montes
uisu congelati, sicut nubes promouebuntur, Deo hoc faciente : qui
cunctorum actus dinoscens, omnia sapienter et optime fecit.
¶ Cum beneficio ueniens, optimum munus inueniet, turbationis illius
diei securus, et intimidus mansurus.
Afferens autem peccata, faciem suam in ignem
subuertet. Unicuique merces pro suorum operum modo rependetur.
[17]
Mihi quidem non est
iniunctum, nisi dominum ciuitatis Haram adorare, et in eum credere
cuius sunt uniuersa,
et
Alchoran hominibus euidenter legere, et per ipsum castigare. Opus
autem cuiusque sibi respondebit.
Deum glorifica, et suppliciter adora, qui te suas
uirtutes edocens, tuorum operum nullatenus erit negligens.
