MEDIUM ALCORANI AZOARA XXIX.
In nomine domini pii et misericordis.
Dei pietatem atque misericordiam suus seruus
Zacharias
[1]
secrete, nemine
nisi solo Deo conscio clamando,
dixit : Cum ossa mea iam eneruia sint, et effracta,
capillique cani,
mulierque mea sterilis, summeque timeam, ne post me
mei futuri uicarii tum mali sint, tum malos efficiant :
tu Deus, cuius adoratio seu clamor
mihi nunquam obstitit,
misericorditer mihi tribue,
qui mei uicarius et haeres,
gentisque Iacob per te sublimatus, et in bono confirmatus statuatur.
Hunc Deus exaudiens, tale
responsum reddidit : O Zacharia, cor tuum gaudeat, et gratuletur.
Habebis namque filium, appellandum nomine nunquam antea cuiquam
imposito, uidelicet Ioannes.
Cui ipse : Quonam modo filium generabo, cum uxor mea
sterilis sit, et ad plurimum annorum numerum ego redactus ?
Ait Deus : Hoc mihi
quidem leuissimum est. Nonne enim teipsum cum prius nihil esses,
effeci ?
Hic itaque
respondit : Tu Deus mihi quid imponere digneris. Et Deus : Per
triduum igitur aeque cum nemine loquaris.
Hic igitur ab altari ad suam gentem
accedens, signis et nutibus iniunxit ei diuinam inuocationem
constanter mane et uespere.
[2]
Ioanni deinde praecepimus, ut librum ui potentiaque
sua sumeret, rerumque discretionem puer adhuc subiret.
Unde nos diligens timuit,
suosque parentes
honorificauit. Quippe uir erat minime difficilis, nostra mandata
nullatenus contemnens.
Super quem die natalis sui, et mortis, ac
resurrectionis salus quieuit.
Hic item liber minime praetermittit, qualiter Mariae
uersus locum orientalem,
a sua gente discedenti, suisque uelamen et
intercapedo contigit. Cui spiritum nostrum, qui uerum imitaretur
hominem coram ea, quod et uere fecit, misimus.
Cuius uisu illa pauefacta, Deum
obsecrat, ut se ab illo, si Deum timeat, tueatur.
Contra quam ipse sic fatus est :
Nil nisi Dei nuncius sum, qui tibi puerum optime crescentem
promittit.
Respondit
ipsa : Cum uirum non tetigi, nec hoc opus nunquam dilexi, filium
qualiter habebo ?
Inquit
ille : Hoc quidem Deo leue est, atque possibile, ut hoc hominibus
mirandum unicumque
[99]
miraculum, nostraeque
pietatis munus appareat.
[3]
¶ Istud quidem firme constanterque
diiudicatum est.
Illa
igitur impregnata, cum eo longinquum in locum aufugit.
Tandem menstruo partum praecedente
distillante, cum iuxta palmam consisteret, inquit, utinam morti
obliuionique succumberem, antequam hoc mihi contigisset.
Christus autem subtus eam egressus,
ipsam consolans inquit : Ne timeas, en ego tecum assideo.
Deinceps Deus ipsam allocutus
iniunxit, ut palmam excuteret, sicque super eam † arruteba
[4]
recentia
caderent,
[5]
unde ipsa
comedens et bibens, cor suum corroboraret, atque mitigaret : nemini
uero uiso colloquium praeberet, singulis innuens, se Deo dies
abstinentiae ieiuniique uouisse.
Eam deinceps afferentem puerum, sui non mediocriter
increpabant,
dicendo : O
Maria, cum tuorum parentum neuter malus existeret,
cur rem adeo malam perpetrasti ?
Illa uero puerum
ostendens, ut ipsum inde conuenirent signis innuebat. Quibus
qualiter infantulum huiusmodi conuenirent sciscitantibus,
[6]
ipse prius in uocem erumpens,
inquit : Ego sum Dei seruiens, qui mihi librum tribuens me prophetam
constituit, et loco quocunque meliorantem et utilem posuit.
¶
Mihi quidem orationes fundere, et eleemosynas ac beneficia
distribuere,
et meam
matrem honorare, dum inter homines conuersarer, iniunxit : nec me
uirum difficilem, sed malorum expertem creauit.
Et superne est diuina salus in die
meae natiuitatis et mortis, et qua uiuus iterum accedam.
Hoc est de Christo Mariae filio
uerbum uerax : in quo tamen plurimi dissentiunt homines.
Sed sciendum quidem, hoc Deo
nunquam contigisse, nec hoc uoluisse, ut filium unquam assumeret :
qui quicquam perficere uolens, praecipit ut fiat, et factum est.
Eum itaque meum adorate
dominum et uniuersorum : sicque rectum callem carpetis.
Inter cohortes quaedam ambiguitas
seditioque nata illa die maxima, malum incredulis maximum afferet.
Audiat igitur omnis, et
consideret, quid de illis die aduentus uestri fiet : licet hodie
uiam erroris proficiscantur.
Tu uero, licet ipsi minime fient creduli, de die
uindictae poenitentiaeque, qua rerum certissima discussio dabitur
praedica, cum Deus ipse dicat :
Nos quidem terram, omneque positum in illa
haereditabimus, et ad nos redibunt omnia.
[7]
Nec taceas item in libro, qualiter
Abraham ueridicus atque propheta
patrem suum increpando, quoniam rem
caecam et surdam sibi proficere uel obesse nullatenus possibilem
credebat,
inquit : O mi
pater, diabolum quod a Deo praecipitur, minime uolentem, et homines
aberrare facientem, imitari desiste,
timendo Deum, tibi malum illaturum, et te diabolis
associaturum.
Ipse uero
obstinax respondit : O Abraham, uisne me ab idolorum cultu
recedere ? Te quidem nisi recedas uel lapidibus opprimam, uel a me
longissime proiiciam.
Respondit ille. Ego quidem pro te Deum, me fortassis
exauditurum, deprecabor,
qui me a te idolisque tuis retrahet, et a malorum
actu passioneque,
mea
prece liberabit, idemque tibi salutem permittat.
Abrahae igitur retracto ab eo, quod
quasi Deum adorabat, Isaac atque Iacob, prophetas scilicet,
quibus nostra pietate
linguam elatam atque ueridicam contulimus, tribuimus.
[8]
¶ Hoc responsum codice nequaquam subsit silentio. Moyses purus nuncius
atque propheta,
quem in
monte Sinai uerbo propinquo conuenimus,
[9]
eique misericordes atque propicii fratrem suum Aaron
prophetam fecimus.
Ismaël hoc item libro nominetur, qui suo sermone
ueridicus nuncius atque propheta,
[10]
suis praecepit, ut orationes funderent, et
eleemosynas ac Deo debita complerent, sicque coram Deo uir bonus
inuentus est.
[11]
Heforam
quoque
[100]
ueridicum atque prophetam
a nobis eleuatum in locum excelsum,
in hoc uolumine nomina,
Istis quidem prophetis ortis de filiis Adae, et sequenter a Noë, ac
gente Abrahae et Israël, quibus uias rectas monstrauimus, et
diligentes bonum contulimus. Cum diuinae uirtutes praeceptaque
legebantur, humilitas adoratioque diuina iugiter inhaerebant.
Illis uero succedentes
deteriores, orationibus abiectis, uoluptates prorsus secuti, malum
grauissimum incurrent,
nisi facta conuersione benefecerint, in fide
perseuerantes. Hi namque tales paradisum, expertes omnis nocumenti,
possidebunt.
¶
Hanc quidem paradisum,
ubi nemo contumeliam uel opprobrium, sed salutationem
mutuam audiet, plenumque uoti gaudium mane uespereque percipiet.
Deus, cuius omne
mandatum perficitur, haereditatem suae genti se timenti,
nec ponenti uerbum istud nisi cum
mandato diuino tribuit. Cuius est quod inest manibus, atque
posterius, nihil obliuiscentis
Dei coelorum et terrae, et omnium illis
interpositorum. Hunc igitur patienter et indurate supplex adora :
Cui quis nomen aequale sortitur ?
[12]
Licet homines hoc assuescant dicere, nos mortuos
quisquam uere suscitabit ?
Nonne recordantur nos prius eos, cum nihil essent,
creasse ?
per Deum, nos
eos diabolusque congregabimus, igneque gehennae suis cum corporibus
circumuallabimus.
Nos
enim quarumque gentium deteriores, Deum minime uocantes,
sicque sibi lucrantes ignem, optime
discernemus,
semotim
auferentes.
[13]
¶
Sciendum quidem neminem esse, qui non ad ignem, quoniam hoc Deus
mandauit, proficiscatur,
ubi corporaliter etiam increduli perseuerabunt.
Timentes
autem Deum saluabuntur.
Increduli tamen, nostra uerba manifesta saepius
audientes, a credentibus percunctantur, quae cohortum stet firmius,
adoretque melius.
Quot
suorum praedecessores, ditiores atque potentiores illis,
confudimus ?
Sed
erroneos Deus dilatabit, usquequo uideant illius saepius dictum
scilicet uel malum praesens, uel diem illam, qua dinoscetur, quis
esset debilior, quisue partem peiorem obtinebit.
Credentium autem fidem semper
augebit Deus : apud quem est bonorum residuum optimum et
preciosissimum, remuneratioque praecellens.
Nonne uides mandatis nostris non
credentes dicere ? Nunquam nobis prolem seu diuitias dabit Deus.
Anne Dei secretum ipsi
scandunt ? an cum illo pactum firmarunt ?
Nos quidem eorum dicta scribemus,
et eos in malo suo prolongabimus.
¶
Taliter dicentem firmant ore suo, sentire faciemus : ipseque
singularis ad nos ueniet.
Plures adorantes idola loco Dei, ut ab illis honorem
et sublimationem habeant,
uidebunt horam, qua nullatenus credent eis, iam illis
malo contingente.
[14]
Nonne
perpendis, nos iam misisse diabolus incredulis, ut de illis sibi
ridiculum faciant ?
Tu
uero nullatenus uel eos festinare, quoniam nil eis, nisi computum
suum faciemus
die, qua
decenter Deum timentes coram ipso congregabimus,
et incredulos adductos igne
sepeliemus,
quando nec
quis ueniam postulabit, nec quicquam nisi Deo iubente mandabit :
agnoscentque
dicentes Deum sumpsisse filium,
se turpe uerbum protulisse.
¶
Ob hoc quidem turpe dictum, fere coelum se confudit, et tellus
aufugit, omnisque mons cecidit.
Hoc est enim inopportunum et inhonestum Deo,
[15]
cuius iugo seruitutique
subsunt uniuersa coelestia atque terrestria,
ad eum ueraciter distincte
reditura,
et ab ipso
numero certissimo dinumeranda die illa.
Et illius amorem assequetur tunc omnis credens, et
benefaciens.
Tuae quidam
linguae nullam facultatem induximus, nisi ut Deum timentibus nuncium
gaudio plenum, et castigamen incredulis nunciet.
Omniumne per alchirna
[101]
destructorum a nobis quenquam uel sentire uel
ab ipso uerbum aliquod percipere potest ?
